Getuigenis van zr. Anna Winter
11 februari 2020Hier een wonderlijke getuigenis hoe de Heere het leven van mij en mijn man spaarde
Ruim 2 jaar geleden (okt 2017) stond ik zondag ochtend op om naar de dienst te gaan. Ik voelde me wat draaierig en had een druk op mijn borst en pijn in mijn linker arm... Omdat mijn man bezorgd was heeft hij de weekendarts gebeld, die heb ik ook zelf nog gesproken. Mijn man wilde wat drinken halen in de keuken, toen hij de kamer binnen kwam lag ik op de bank met teruggedraaide ogen zonder polsslag, meteen 112 gebeld voor ambulance. Dat duurde erg lang, ondertussen was de weekendarts al gekomen en begon meteen te reanimeren. Na een half uur nog geen teken van leven, ook niet met AED schok... de laatste hoop nog 1 keer AED schok... Toen kwam het hart zachtjes op gang, meteen voor stabilisatie naar dichtbij zijnde ziekenhuis gebracht, daarna naar ziekenhuis in Breda, waar ze tijdens het dotteren een scheurtje in de kransslagader ontdekten, er werd meteen een stent ingezet.
Om het lichaam te laten herstellen werd ik 24 uur in coma gehouden en gekoeld. Aangezien mijn hart meer dan een half uur had stilgestaan zou ik er geestelijk of lichamelijk letsel aan overhouden... (volgens de artsen gebeurt dit bij 90% van de gevallen waarbij het hart langer dan 10 minuten stilstaat) het was nu ook de vraag óf ik nog wakker zou worden... Intussen had onze voorganger (broeder Harry) vernomen wat er was gebeurd en hij belde mijn man en zei: “ Alles komt in orde met je vrouw!” Mijn man hield daaraan vast, ondanks de toestand waarin ik verkeerde.
De volgende dag was ik uit coma, en kon mijn man zelfs spreken door de telefoon. Ook de reflexen in armen en benen waren goed, wat aanduidde dat er geen sprake was van verlamming.
Ik knapte snel op. Na 4 dagen mocht ik van de hartbewaking naar de zaal. Na nog 5 dagen revalideren mocht ik naar huis.
De mensen zeggen dat ik geluk gehad heb... Dat geloof ik niet... Ik geloof dat God mij geeft terug gehaald uit de dood, en aan broeder Harry gezegd heeft dat het in orde zou komen, en dat gebeurde ook! PRIJS DE HEER!
Zuster Anna Winter
Ruim 1 ½ jaar na deze gebeurtenis werd mijn man zéér ziek. Hij had al een poosje last van benauwdheid en had regelmatig last van longontsteking. Hij kreeg hier dan ook antibiotica voor, waarmee het dan verminderde of wegging.
Maar in mei 2019 sloeg de antibiotica niet aan en werd hij alsmaar zieker en benauwder. De huisarts had meteen een ziekenhuisopname geregeld. Bij de eerste hulp aangekomen had hij nog ± 60% zuurstof in het lichaam, deze hebben ze geprobeerd op peil te krijgen maar zijn longen waren te uitgeput. Hij is naar de IC gebracht, daar is hij uiteindelijk aan de longmachine gelegd, en werd hiervoor in kunstmatige coma gebracht. Na vele onderzoeken bleek dat het om legionellabacterie ging (dit veroorzaakt ernstige longontstekingen, waarbij de meeste patiënten het niet overleven, zijn toestand was ook zéér krietiek). Meteen is met antibiotica gestart tegen legionella. Na 4 dagen is hij uit coma gehaald, kreeg nog wel slaapmiddelen en antibiotica.
Een week later hebben ze geprobeerd de longmachine eraf te halen zodat hij zelfstandig kon ademen, maar na 1 dag was hij zó uitgeput dat de machine weer terug moest worden aangesloten.
Zo na een lange periode te hebben geprobeerd alles stabiel te krijgen, was het opmerkelijk dat volgens de bloeduitslagen de bacterie weg was, maar het “ziektebeeld” (benauwdheid, angst, enz) bleef aanhouden.. Daarom besloten de artsen een CT scan te maken waaruit bleek dat de longen al ernstig ziek waren vóór de legionellabacterie, er waren grote ‘’luchtzakken’’ te zien met dode longblaasjes (waarschijnlijk door langdurig roken). Bovendien had de legionellabacterie zoveel schade aangericht dat 2 derde van de longen amper functioneerde door lidtekenweefsel en kapotte longblaasjes, dit was echter onomkeerbaar… Er werd voorgesteld om nog 1 á 2 weken aan te kijken en de kalmerende medicatie helemaal te stoppen, in de hoop dat zijn geestelijke verwardheid minder werd, en daardoor de ademhaling rustig werd. Zou er binnen die tijd helemaal géén verbetering komen. Dan zou de beademing gestopt worden, en zou hij door zuurstofgebrek overlijden…
Ik wist dat alleen God nog iets kon doen, en belde broeder Harry. Ik kreeg zijn vrouw aan de lijn en ik vertelde haar van de toestand van mijn man en vroeg of ze voor hem wilden bidden, ze zou het doorgeven en zei dat er gebeden zou worden. Rond 23 uur belde broeder Harry zelf en zei dat er gebeden was, ik geloofde dat de Heer iets ging doen…
-De volgende dag was er al een kleine verbetering..
-De dag daarna kon hij al redelijk wennen zonder beademing, kon het steeds langer volhouden met alleen wat zuurstof, smiddags wilde hij helemaal geen beademing meer, zijn longen pakten het zelf weer op, hij wilde zonder apparatuur! Die nacht rustig doorgeslapen voor de zekerheid met beademing, smorgens was de beademing niet meer nodig, met behulp van een beetje zuurstof ademde hij zelfstandig. Hij knapte zó snel op dat hij binnen een paar dagen van de IC naar de afdeling mocht. De artsen moesten belijden dat er een wonder was gebeurd! (Onverklaarbar) Na een paar dagen was hij aangesterkt en mocht hij naar huis.
Ik ben de Heer zo dankbaar voor Zijn genade én voor de bediening die Hij gegeven heeft.
Zuster Anna Winter
