5 maart

Jezus was niet zomaar een gewone Man. Jezus was God. Hij kwam niets tekort aan God. Niet slechts een Profeet, hoewel Hij een Profeet was; Hij was de God-Profeet. Hij was het huis waarin alles van God woonde. In Hem was de volheid van de Godheid lichamelijk.

God Die neerkwam om een Mens te worden om te sterven. God kon niet sterven als een Geest omdat Hij niet kon sterven. Hij is eeuwig en Hij kon niet sterven. Maar God kon Zichzelf zodanig maken dat Hij pijn kon voelen en Hij kon voelen en lijden. God kon niet lijden en de pijn voelen als de eeuwige Geest, maar toen Hij Mens werd, toen kon Hij lijden en de pijn en de verzoekingen voelen waar de mensen doorheen gingen, zoals Adam en Eva in de hof van Eden, en iedereen sindsdien. Hij moest dat worden om Zijn eigen wet te kunnen vervullen, door Zijn eigen wet op Zichzelf te nemen. Hij kon de tweede Persoon niet zijn. Hij kon de derde Persoon niet zijn. Hij kon niets anders zijn dan de Persoon. Ziet u? Dat moest Hij zijn.

Als ik de rechtspraak over deze samenkomst had deze morgen, in dezelfde mate als Hij het op aarde heeft, en ik zou zeggen: “Als iemand naar de deurpost kijkt moet hij sterven.” En deze jonge Katholieke vrouw die hier zit zou naar de deurpost kijken. Wel, dan zou ik zeggen: “Ze is tenslotte een nieuwkomer hier; laat haar gedood worden.” Maar toch vind ik het erg voor de dame. Kan ik zeggen: “Laat dan deze man hier in haar plaats sterven.”? Nee, dat zou niet juist zijn. Wel, kan ik zeggen: “Mijn zoon Billy Paul, ik zal Billy Paul in haar plaats laten sterven”? Dat is nog steeds niet rechtvaardig. Omdat het lijden op iemand anders wordt geschoven en mij er buiten laat. Maar de enige manier dat ik rechtvaardig kan zijn, zoals God rechtvaardig is, zou zijn door haar plaats in te nemen. Ik moet haar plaats innemen.

Daarom moest God in het vlees worden gemanifesteerd om de dood te smaken, de enige manier waarop Hij kon sterven, en daardoor bracht Hij verlossing teweeg.