23 maart

In het Oude Testament ging de hogepriester eenmaal per jaar naar binnen; eenmaal per jaar; en daarbij droeg hij het bloed voor hem uit. Hij was gezalfd. O, ik houd ervan dat te bestuderen, hoe hij gezalfd was met de zalfolie. Ik geloof dat het David was die uitriep: “Hoe lieflijk is het voor broeders om in eenheid bij elkander te wonen. Het is als de kostelijke zalfolie die op de baard van Aäron was, die helemaal doorliep tot op de zoom van zijn kleed.”

Olie maakt dat dingen gemakkelijk bewegen, zacht. Weet u, wanneer een man echt gezalfd raakt en klaar staat voor God, dan is hij helemaal flexibel. U weet dat wanneer hij dat niet is, hij echt stijf blijft zitten. De hogepriester ging eenmaal per jaar naar binnen, eenmaal per jaar, met het bloed voor hem uit en hij aanbad in de Shekina heerlijkheid, geheel gezalfd, (Oh, wat houd ik daarvan.) liep gezalfd. En hij had klederen aan met een granaatappel en een bel eraan. En hij moest daarmee wandelen in zo’n stap dat het “Heilig, heilig, heilig voor de Here” speelde, “Heilig, heilig, heilig voor de Here,” terwijl hij het bloed voor hem uit droeg als hij liep.

Wat een prachtig beeld van de gemeente vandaag. Weet u waarom ze die belletjes hadden gemaakt? De mensen buiten wisten niet of hij leefde of niet tenzij hij geluid maakte. Ik vertel u, broeder, onze dode kerk, die geen enkel geluid maakt, daar is iets mee gebeurd. Jazeker. Ze zijn het heilige der heiligen niet binnen gegaan. Overal waar je God vindt, vind je een heleboel lawaai. Dat is geheel juist. Toen Jezus Jeruzalem binnenkwam, braken ze palmtakken af; deze Galilese boeren begonnen te zingen: “Hosanna voor Hem die komt in de Naam des Heren.” Enigen van deze Farizeeërs zeiden: “O, daar krijg ik de rillingen van op mijn rug. Dat is heiligschennend. O, laten ze zich stilhouden.”

Jezus zei: “Als zij zich stilhouden, zullen ogenblikkelijk de rotsen het gaan uitschreeuwen.” Er moet iets plaatsvinden als Jezus binnenkomt.